جلا دهنده عموماً همان رنگ کفشی است که روی آن استفاده می شود، یا ممکن است خنثی باشد و فاقد هرگونه رنگ ذاتی باشد.
به دلیل ویسکوزیته، واکس چرم اشبالت کفش می تواند به عنوان روان کننده موقتی نیز استفاده شود.
قبل از قرن بیستم یک قوطی دوبله باز بزرگنمایی کنید یک قوطی دوبله باز از زمان قرون وسطی، دوبین، یک محصول مومی، برای نرم کردن و ضد آب کردن چرم استفاده می شد.
با این حال، آن را درخشش نمی دهد و از موم طبیعی، روغن و پیه درست می شد.
از آنجایی که چرم با روکش طبیعی بالا در قرن 18 رایج شد، روکش براق بالا به ویژه در کفش و چکمه اهمیت پیدا کرد و در بیشتر موارد، انواع واکس چرم گلشاد های خانگی برای ارائه این پوشش استفاده می شد که اغلب با لانولین یا موم زنبور عسل به عنوان پایه استفاده می شد.
در قرن نوزدهم، انواع بسیاری از جلای کفش در دسترس قرار گرفت، اما به ندرت به عنوان واکس کیف چرم کفش یا جلای چکمه شناخته می شد و درعوض، اغلب آنها را سیاه‌کردن می‌نامیدند (مخصوصاً زمانی که با سیاه‌پوست مخلوط می‌شدند)، یا به‌طور ساده به عنوان دوبین نامیده می‌شدند.
پیه، یک محصول جانبی حیوانی، در این زمان برای تولید شکل ساده ای از جلا دهنده کفش استفاده می شد و شیکاگو، ایلینوی، جایی که 82 درصد از گوشت مصرف شده در ایالات متحده فرآوری می شد، به همین دلیل به یک منطقه اصلی تولید واکس کفش تبدیل شد.
تا قبل از سال 1906، واکس چرم مشهد به عنوان یک محصول قابل خرید به خوبی شناخته نشده بود، و همچنین پیچیده نبود.
در حالی که فروش به خصوص بالا نبود، چند برند مانند ناگت در دهه 1800 در انگلستان در دسترس بودند و رویه براق کردن کفش‌های مردم به تدریج رواج یافت و به زودی بسیاری از پسران کفش‌های براق در خیابان‌های شهر با استفاده از یک فرم اولیه واکس کفش همراه با پارچه پولیش، براق‌کننده‌های کفش را عرضه کردند.
- منابع:
- تبلیغات:
